ನನ್ನ ತಂದೆ ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು

ನನ್ನ ತಂದೆ-  ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು

 

ವಿಶ್ವ ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನದಂದು ನನ್ನ ಮಗ ಮತ್ತು ಮಗಳು ನನ್ನ ಪತಿಗೆ  ಹ್ಯಾಪಿ ಫಾದರ್ಸ್ ಡೇ ಡ್ಯಾಡ್ ಎಂದು ವಿದೇಶದಿಂದ  ಶುಭ ಹಾರೈಸಿದಾಗ, ನನ್ನ ಪತಿಗೆ ಆದ ಆನಂದ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ.ಮುಖದ ತುಂಬಾ ಅವರ ಸಂತಸ ಕಂಡಾಗ, ನನಗೆ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ನೆನಪಾಯ್ತು.
 ಅಂದಿನ ದಿನಕ್ಕೂ ಇಂದಿಗೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಅಜ-ಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅನಿಸಿತು. ಹಾಗೇ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿದಾಗ,ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ನನ್ನ ತಂದೆಯ ನೆನಪು ಹಾಗೆ ಗರಿಗೆದರಿತು.

 

ಕಟ್ಟು-ನಿಟ್ಟಿನ ಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಯಂತಿದ್ದರು ನನ್ನ ತಂದೆ ಶಂಕರ. ಅದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿ-ಮಮತೆಯನ್ನೇ ಧಾರೆ ಎರೆದಿದ್ದರು ನನ್ನತಾಯಿ ಮನೋರಮಾ.

 ಇವರದು ತುಂಬು-ಕುಟುಂಬ. ಆರು ಹೆಣ್ಣು, ಒಂದು ಗಂಡು ಆದರೂ, ಒಬ್ಬನೇ ಗಂಡು ಮಗ ಎಂದು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಸಾಕಿದವರಲ್ಲಾ ನನ್ನ ತಂದೆ. ಏಳೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಂದಿನಿತೂ ತಾರ-ತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಸರಿಸಮಾನರಾಗಿ ಬೆಳಸಿದ್ದರು.
ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರಿಗೂ ಶಕ್ತಿಮೀರಿ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಬೇಕೆಂಬುದೇ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಮಹದಾಸೆಯಾಗಿತ್ತು.
 

ಆಪ್ತರೆಲ್ಲರೂ 'ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಓದಿಸಬೇಡ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಬಿಡು' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾರ ಮಾತನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಕಿವಿಯ ಮೇ ಲೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದೆ ತನ್ನ ಗುರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ್ದರು.

ಶಿಕ್ಷಣ,ಕಾಯಿದೆ,ವ್ಯೆದ್ಯಕೀಯ ಹೀಗೆ ಬೇರೆಬೇರೆ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ  ಏಳೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಅವರವರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲ

ಮಕ್ಕಳೂ ಡಬಲ್ ಡಿಗ್ರಿ ಪಡೆಯುವಂತಾಯ್ತು. ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಭರವಸೆ ಹೊಂದ್ದಿದ್ದರಿಂದ, ಮಕ್ಕಳಾರೂ ಅವರ ಭರವಸೆ ಹುಸಿಗೊಳಿಸಳಿಲ್ಲ.

 

ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿಯಿದ್ದರೂ ಎಂದಿಗೂ ಅದನ್ನು ತೋರಗೊಟ್ಟವರಲ್ಲ ನನ್ನ ತಂದೆ. ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಲ್ ಅಟ್ಯಾಚ್ಮೆಂಟ್ ನಿಂದ ಮಕ್ಕಳು ಹಾಳಾಗಬಾರದು ಎನ್ನುವುದು ಅವರ ನಿಲುವಾಗಿತ್ತು.

 ಸರಕಾರಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳಾದ ನಮಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುವಾಗ ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತಂತೆ.
 ಆಗೆಲ್ಲ ಕಾಗದದಿಂದ ಪಾಕೀಟುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಜೊತೆ ಪಾಕೀಟು ಕೊಟ್ರೆ ಮುಗಿತು ಮಕ್ಕಳ ರಂಪ ಅಲ್ಲಿಗೆ  ನಿಂತು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಬ್ಬಾ! ಅವರಲ್ಲಿಯ ತಾಳ್ಮೆ ಮೆಚ್ಚಬೇಕು.

 ಆಯಿ -ಪಾಕೀಟು ಸಾದಾ-ಸರಳವಾಗಿತ್ತು. ದಾದಾನ ಪಾಕೀಟು ಅಂದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಮಡಿಚಲು ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಹೊರ ಮಡಿಕೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಪಾಕೀಟುಗಳೇ ನಮಗೆ ಆಟಿಕೆಗಳಾಗಿದ್ದವು.
 
ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ಘಟನೆ ನಾನು ಇಂದಿಗೂ ಮರೆತಿಲ್ಲ. ಶಾಲೆಯಿಂದ ಸಾಯಂಕಾಲ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಓದಿಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹಳ ಸಮಯ ಕರೆಂಟ್  ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಅದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಲಾಟೀನು ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಫಳ-ಫಳ ಹೊಳೆಯುವ ಗ್ಲಾಸು ಇತ್ತು.
ಉರಿಯುವ ಲಾಟೀನು ತಂದು ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ವರ್ತುಲಾಕಾರವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಓದಿಕೊಳ್ಳಲು
  ನಮಗೆ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ನಾವು ಓದುವಾಗ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಆ ಲಾಟೀನನ್ನು ನಮ್ಮ ಕಡೆಗೆ ಹೆಚ್ಚುಬೆಳಕು ಬೀರಬೇಕೆಂದು ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.ಅದಕ್ಕೆ ಚಿಕ್ಕ-ಪುಟ್ಟ ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಜಗಳ ಸುರು ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ತಂದೆಯನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆಗ ನನ್ನ ತಂದೆ ಏನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಒಂದು ಸಲ ಆ ಲಾಟೀನನ್ನು ಎತ್ತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.ತಂದೆ ಇಟ್ಟಮೇಲೆ ಮುಗಿತು.ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚುಬೆಳಕು ಇರಲಿ,ಕಡಿಮೆ ಬೆಳಕು ಇರಲಿ ಅಥವಾ ಬೆಳಕು ಇರದೇಇರಲಿ ತುಟಿ ಪಿಟಕ್ ಎನ್ನದೆ ಕುಳಿತು ಓದುತ್ತಿದ್ದೆವು.ತಂದೆ ಎಂದರೆ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅಪಾರವಾದ ಗೌರವವಿತ್ತು.

ಇದಕ್ಕಿಂತ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರವಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಘಟನೆ ಎಂದರೆ ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಬಹಳ ತುಂಟಿಯಾಗಿದ್ದೆನಂತೆ. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮಕ್ಕಳು ಬಹಳ ಸಮಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಸಮಸ್ಯೆ ಉಳಿದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಭಾನುವಾರ ಬಿಡುವಿನ ದಿನ.ನನ್ನ ತಂದೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ವಿರಮಿಸಲು ಹೋಗುವಾಗ, ನನ್ನ ತಾಯಿ ನನ್ನನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ತಂದೆಯ ಜೊತೆ ಇರಲು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆ ಸಮಯದಲ್ಲೆಲ್ಲ ನನ್ನ ತಂದೆ ನನಗೆ "ನಾನು ಮಲಗಿ ಏಳುವವರೆಗೂ ನೀನು ಇಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಕಾಲ ಬಳಿ ಕುಳಿತಿರಬೇಕು ಎದ್ದು ಹೋಗಬಾರ್ದು" ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.ತಂದೆಯ ಮಾತು ನಮಗೆ ವೇದ-ವಾಕ್ಯ ಇದ್ದಂತೆ. ಶಿರಸಾವಹಿಸಿ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಅವರು ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷ ಮಲಗಲಿ,ಇಲ್ಲವೆ ಒಂದು ತಾಸು ಮಲಗಲಿ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ವಿಧೇಯಳಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ.

ತಂದೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತಾಗ ಅವರಿಗೆ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿರ್ತಿತ್ತು. ಅರೆ, ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದಿಯಾ ಮಗಾ, 'ಹೋಗು ಆಡ್ಕೊ ಹೋಗು' ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.

ಬಹುಶಃ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ನನಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಾಳ್ಮೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ 'ನಾನಾಯ್ತು, ನನ್ನ ಕೆಲಸವಾಯ್ತು' ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿತು. 

ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕೊಟ್ಟು, ಅವರವರ ಕಾಲಮೇಲೆ ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೌಕರಿಯನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಟ್ಟು, ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಹುಡುಕಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದ,ಸ್ವಾರ್ಥರಹಿತ  ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ತಂದೆ.

ಅವರದು ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ಜೀವನವಾಗಿತ್ತು. ತನಗಾಗಿ ಕೇವಲ ಎರಡು ಜೊತೆ ಉಡುಪು ಮತ್ತು ಪಾದರಕ್ಷೆ ಅಷ್ಟೆ. ಉಳಿದೆಲ್ಲವನ್ನು ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ ಧಾರೆಯೆರೆದ ಮಹಾನ್ ತ್ಯಾಗಿ ನನ್ನ ತಂದೆ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಉತ್ತಮ ನಡವಳಿಕೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ.

ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಇಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆಗೂ ಮೀರಿದ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಗೌರವ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸದ ಬದುಕು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರದಾಗಲು ನನ್ನ ತಂದೆ ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನವೇ ಕಾರಣ.

ಒಬ್ಬ ತಂದೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಸಾಧನೆ ಹೇಗೆ ಮಾಡಿದರು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ನಿಲುಕದು.ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ತಂದೆ ಎಂಬ ಮಾಂತ್ರಿಕ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು. ಆ ತಂದೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲವಾದರೂ ಅವರ ನೆನಪು ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ನೆಲೆನಿಂತಿದೆ.

                                                           Indu Naik
                              

 

 

 

ಆಹಾ! ಮುಂಗಾರುಮಳೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು

ಆಹಾ!ಮುಂಗಾರುಮಳೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು!!

 

           
        ವರ್ಷ ಪೂರ್ತಿ ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬೀಳ್ತಾ ಇದ್ರೂ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಳೆ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು ಈ ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ. ಮಳೆ ಮಳೆ ಮಳೆ ತಂತು ಜೀವ ಕಳೆ.ಮುಂಗಾರಿನ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಸಡಗರದಿಂದ ಎದುರುಗೊಳ್ಳಲು ಜೀವರಾಶಿ ಕಾತರಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅನುಭವವೇ ರೋಮಾಂಚಕ.ಅದರಲ್ಲೂ ಈ ಅನುಭವ ಗ್ರಾಮಾಂತರ ಪ್ರದೇಶದವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಹು.

ಮೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕೊತ-ಕೊತ ಕುದಿಯುವ ಸುಡು-ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಧರೆಗೆ ತಂಪನೆಯ ಆಹ್ಲಾದತೆ ನೀಡುವ ಕಾಲ.ಬಿಸಿಲಿನ ಧಗೆಯಿಂದ ಯಾವಾಗ ಮಳೆ ಭೂಮಿ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತದೆಯೋ, ಯಾವಾಗ ಜಲವನ್ನೆಲ್ಲ ಹೀರಿಕೊಂಡೇನೋ ಎಂದು ಕಾದನೆಲ ಇದಿರು ನೋಡುವ ಕಾಲ.

ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮೊದಲ ಮಳೆ ಹನಿ ಜೀವ-ರಾಶಿಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆಗೆ ನಾಂದಿ.ಮಳೆಯ ತಂಪಿನಿಂದ ಹಸಿರು ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಸೊಗಸಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಸಸ್ಯ-ಶಾಮಲೆ ನಸು ನಕ್ಕಾಗ ಜೀವ-ಜಾಲ ಸಡಗರದಿಂದ ಮೈಚಾಚುವುದು.

 ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆ ಚುರುಕುಗೊಳ್ಳುವುದು, ಬೆಚ್ಚನೆಯ-ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕ ಹಕ್ಕಿಗಳದು. ಹೀಗೆ ಸಮಸ್ತ ಜೀವ-ಕೋಟಿಗಳಲ್ಲೂ ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಪುಟಿಯುವುದು.

 

ದ.ರಾ. ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳು ಮಳೆಗಾಲದ ಆನಂದವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.

 

"ಬೆಟ್ಟ ತೊಟ್ಟಾವ ಕುತನಿಯ ಅಂಗಿ

ಹಸಿರು ನೋಡ ತಂಗಿ

ಹೊರಟಾವೆಲ್ಲೋ ಜಂಗಿ

ಜಾತ್ರೆಗೇನೋ ನೆರೆದದ ಇಲ್ಲೇ ತಾನು".

 

ಪ್ರತಿ ಮಳೆಗಾಲ ಬಂದಾಗಲೂ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಬಾಲ್ಯ.ಮಗಳು ಪೂಜಾ,ಮಗ ಪುನೀತ ಚಿಕ್ಕವರಾಗಿದ್ದಾಗ, ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯಂಗಳದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಗದದ ದೋಣಿ ಬಿಟ್ಟು ಯಾರ ದೋಣಿ ಬಹು ದೂರ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪೈಪೋಟಿ ಮಾಡಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಇನ್ನೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ.

ಆಗ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಅನೇಕ ಶಿಶುಗೀತೆ(ನರ್ಸರಿ ರೈಮ್)ಕಲಿಸಿದ್ದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಶಿಶುಗೀತೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಾಭಿನಯದೊಂದಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.

 

ಮಳೆ ಮಾಮಾ ಬಂದ, ಮಳೆಹೂವ ತಂದ

ಗಾಳಿಮಾಮಾನ ಜೊತೆಗೆ

ತಂಪನ್ನೆಲ್ಲ ತಂದ

ಚಳಿಯಪ್ಪೋ ಚಳಿ, ಚಳಿಯಮ್ಮೋ ಚಳಿ

ಶಾಲ್ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ, ದುಪ್ಪಡಿ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ,

ಮಮ್ಮಿ ಸೀರೆ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ 

ಚಳಿ ಹೋಗ್ಲೇ ಇಲ್ಲಾ

ಏನ್ಮಾಡ್ದೆ ಗೊತ್ತಾ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ

ಒಂದ್ ಲೋಟಾ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡ್ದೆ

ಚಳಿ ಹೋಗ್ ಬಿಡ್ತು.

 

ಅದ್ರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಮಗ ಪುನೀತ ಸಾಭಿನಯ ಮಾಡುವಾಗ..."ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ, ಒಂದ್ ಲೋಟಾ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡ್ದೆ" ಎನ್ನುವ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ, 'ನಿಲ್ಲು ಮಮ್ಮಿ ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ, ಅಂತ ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಮುಂದಿನದನ್ನು ಹಾಡ್ತಿದ್ದ.

ಇದನ್ನು ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನಪತಿ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ನೆನೆಪಿಸಿ ಕೊಂಡು ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದುಂಟು. ಈಗ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿದರೆ ಖುಷಿಪಡ್ತಾರೆ.

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದ ನೀಡುವ, ಹೊಸ ಸಾಧನೆಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ನೀಡುವ ಮಳೆಗಾಲವಿದು. ಕವಿ ಜಿ. ಎಸ್. ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪರವರು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳು ಇಂತಿವೆ.




ಮುಂಗಾರಿನ ಅಭಿಷೇಕಕೆ
ಮಿದುವಾಯಿತು ನೆಲವು
ಧಗೆ ಆರಿದ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ
ಪುಟಿದೆದ್ದಿತು ಚೆಲುವು
ಭರವಸೆಗಳ ಹೊಲಗಳಲ್ಲಿ
ನೇಗಿಲ ಗೆರೆ ಕವನ
ಶ್ರಾವಣದಲ್ಲಿ ತೆನೆದೂಗುವ
ಜೀವನೋತ್ಸವ ಗಾನ

ಋತುಮಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾಗುವ ಬೆರಗು ಗಳನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬ ನೋಡಿ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯನ್ನು ಆನಂದಿಸಿ.


                                          Indu Naik









 

Family Bond

Family Bond

 

                          'Blood is thicker than water'

The very statement  reminds me the  bond of members in a family.

 It implies the fact that family relationships are stronger and more important than other kind of relationship such as being friends.

 

When I think of it, I feel water evaporates without leaving a mark where as blood leaves a stain, likewise family ties or bonds and loyalties are the strongest and most important ones.

 

If relationship is such a strong bond, how come so many families hate each other?

 In modern days relationship has become strained it's because we craze for materialism.

 

Today we reached a stage, where instead of humans , we have made material belongings and social status as our companions. We are gradually getting transformed into machines with no hearts, feelings or emotions.

 Relationships never die a natural death. They are murdered by ego, attitude and ignorance.

 

 It's ironical that through out our life we struggle hard to maintain our relationships and yet we cannot achieve balance in our relations whether it is personal or professional.

 

All bonds are built on trust, without it we cannot achieve anything. If we lose trust it causes suspicion, anger, enmity and separation.

 

 

 At this time I think of one such case. One of my friend's daughter Akshara by name, good looking, got married with a man Akash a handsome guy ten years ago.

Both have come from good family background and job-holders too. It was an arranged marriage conducted in a grand way very expensive, spent nearly twenty lakhs. She became mother of a baby girl and were happy leading a good life. 

 

Hardly one and half an year over all of sudden what happened to them  nobody knows. It was  a shocking news for us. Akshara came back to mother's house started living there with her kid.

 

 When neighbors and others asked about it, they      just ignored giving lame excuses no genuine reason.

I knew them very well. After their marriage, they had come home 3-4 times, I had invited them for lunch and sent with lovely gifts also, with that lenience  when I asked her what is the reason for their separation, she said there was no such solid reason.

Occasionally I tried to convince her that mother's house is not permanent and she has to think of the future of her kid but she totally objected my views.

  She told me, 'it was not like your days. A lot of things have been changed now drastically. I don't want to lead life with him and I can manage my life single-handed'.

  By the way of her talking, I understood their separation is only because of their Ego-clashes.

Her mother also added that her daughter had proposals of doctors and engineers but she selected this fellow who never helped her daughter in cooking.  

When mother started speaking in support of her daughter, I realized, it's better to close the matter there only and all my efforts were  in vain.

We blame to opposite party in case of a failed relationship, because nobody would ever take responsibility on the self.

This is not only the case of my friend's daughter, thousands of cases like this daily we hear.

I regret 'what is the use of conducting such marriages with great pomp and show?' 'De we call such one a married life?'.

Marriage does not guarantee husband and wife will be together for ever, it's only paper. It takes love,trust, understanding, friendship and faith in your relationship to make it last.

Hence don't be heavy minded. Have an easy and co-operative nature towards everyone. It helps us to be flexible and humble and that creates harmonious relationship.

 
 We should not forget that a real relationship has trust, faith, tears, fights, pain, arguments, patience, secrets, jealousy and over all love.

                           Indu Naik