ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ

ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ

 

ಹಳೆ ವರ್ಷ ಹೋಯಿತು ಹೊಸ ವರ್ಷ ಬಂದಿತು ಎನ್ನುವುದು ವಾಡಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಮಾತು. ಅಂದರೆ ಕಾಲ ಚಲಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದರ್ಥ. ಇದು ಕಾಲ-ಚಕ್ರದ ಸಂಕೇತ.

 

ಇಂದು ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಸರಿಯಾಗಿ ೧೨ ಘಂಟೆಗೆ  ಹಳೆಯ ವರ್ಷ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಹೊಸದೊಂದು ವರ್ಷ ಆರಂಭವಾಗಲಿದೆ. ಜನರು ತಮ್ಮ ಹರ್ಷವನ್ನು ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ಪ್ರಕಟಿಸುವರು. ಇಂದಿನ  ತಾಂತ್ರಿಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ವಾಟ್ಸ್- ಆಪ್, ಟ್ವಿಟ್ಟರ್ , ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ,ಅಂತರ್ ಜಾಲ ದ ಮೂಲಕ ಅತೀ ಕಡಿಮೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಶೀಘ್ರವಾಗಿ ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಹರ್ಷವನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ಹಂಚ್ಕೊಳ್ತೇವೆ. 

 

ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ನ ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಕವಿ ಪಿ ಬಿ ಶೆಲ್ಲಿ 'ಸ್ಕೈ ಲಾರ್ಕ್'  ಕವಿತೆ ಬರೆದ.ಸ್ಕೈ ಲಾರ್ಕ್ ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಚಿಕ್ಕ ಹಕ್ಕಿ. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತ ಹಾಡುತ್ತ ತನ್ನ ಹರ್ಷವನ್ನು ಹಂಚುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಹೊಸವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹರ್ಷವನ್ನು ಹಂಚುತ್ತಾ ನಾವು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತೇವೆ.     

 

ಅಂದು ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೀಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ನಾವು ಅಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ  ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು.

 

ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಡಿಸೆಂಬರ್ ೩೧ ನೇ ತಾರೀಖಿನ ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ  ಸರಿಯಾಗಿ ೧೨ ಘಂಟೆ ಗೆ ಚಾಕ್ ಪೀಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊಸವರ್ಷದ ದಿನಾಂಕವನ್ನು ಬರೆದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇದು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಪಂದ್ಯ.

 

 ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಯಾರು ಮೊದಲು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಪೈ ಪೋಟಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಈಗಿನ ಹಾಗೆ ಟಿ ವಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರೆ ೧೨ ಘಂಟೆಯ ವರೆಗೂ ಎಚ್ಚರವಾಗಿ ಇರುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಆಗುತಿತ್ತು. ಮನೆಯ ದೊಡ್ಡದಾದ  ಮಾಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರ ಪಕ್ಕ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಂತೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಆರು ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರು ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ತಾನೂ ಮೊದಲು ಹೊಸವರ್ಷದ ದಿನಾಂಕ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಬರೆಯ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ತವಕ ಇರುತ್ತಿತ್ತು.

 

 ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಎಚ್ಚರವಾಗದಂತೆ ಕಾಳಜಿವಹಿಸಿ ಸಾವಕಾಶವಾಗಿ ಬೆಕ್ಕಿನ ಹೆಜ್ಜೆಇಟ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗಿ ಗೋಡೆಯಮೇಲೆ ಬರೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊಟ್ಟಮೊದಲು ಯಾರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೋ ಅವರಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಗಿಫ್ಟಸಿಗ್ತಿತ್ತು.  ನಮ್ಮದು ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ಷಣಗಣನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿ ಖುಷಿಪಡುತ್ತಿದ್ದೆವು.

 

ಈ ಹೊಸ  ವರ್ಷದ ಕ್ಷಣಗಣನೆ ಅತ್ಯಂತ ರೋಚಕ -ರೋಮಾಂಚಕ.ಈ ಹೊಸ ವರ್ಷ ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಹೊಸತನ್ನು ತರಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುವೆ.

 

                                      Indu Naik

 

   

Goodbye 2015

Goodbye 2015

 

We are at the extreme edge of 2015. Hardly two days more, after that we step into 2016 the new year.
The memory full year is going to be end as the new year is knocking at the door.

 

One of the most delightful thing I considered in

 the year 2015 that made me and my husband extremely happy, it may be least in the sight of others but for us it's unforgettable one. In the beginning of the month that's in Jan 2015, when my son had come home from abroad, he took us tour to Bombay Shirdi  Kolhapur and other places. Though he had come for a few days he made himself free and spent all his time with us enjoyed at the most with lots of fun. Mom dad and son all three were happy as we loved travelling.

To my surprise, at the end of the year that's Dec 2015 this month last 2nd and 3rd week my daughter and  son-in-law had come home for two weeks from abroad. They took us tour to Maharashtra
and enjoyed visiting tourist places. One day picnic with family members and with our close-relatives to different water-falls in Uttara Kannada District was most exciting, when I think of these two -travels in 2015 with my children I feel over-joyed.

  I bid goodbye to the year 2015 and welcome 2016 with piety and gaiety and with full belief  that what I failed from the present year will certainly reach during this coming year. I wish all of you reach your goals in your life.

                                    Indu Naik

 

Can the dream of Swachch Bharat come true?

Can the dream of Swachch Bharat come true?

                       ( A Speech)


(On the request of my friend Rajani I prepared a speech for her son studying in 8th Std. in a simpler way as simple as possible with a kannada verse in the beginning that should enable him to participate in speech competition as suggested by her. Here is a copy of it)

     

 

"ಕರೆ ಬಂದಿತಣ್ಣ, ತೆರೆ ಬಂದಿತಣ್ಣ, ನೆರೆ ಬಂದಿತಣ್ಣ ಒಳಗೆ

ಹರಿತದ ಭಾವ, ಬೆರಿತದ ಜೀವ, ಅದರೊಳಗೆ ಒಳಗೆ ಒಳಗೆ

ಇದೆ ಸಮಯವಣ್ಣ, ಇದೆ ಸಮಯ ತಮ್ಮ ನಮ್ ನಿಮ್ಮ ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ "

 

These are the cheerful literary lines written by the eminent kannada poet Da Ra Bendre and really that auspicious moment has come now. The dream of Swachch Bharat should come true. Only thing people should change their mindset towards sanitation use.

 

Honorable head-mistress, respected teachers and my dear friends, in this context I wish to express my views on the dream of Swachch Bharat that certainly comes true.

 

 Our PM Narendra Modi  has undertaken a huge task to clean India and we have to act accordingly.

 

Is there anything impossible for man? Sudha Chandran dances so well though she has lost her leg, physically handicapped Poornima Sinha climbs Mount Everest, being blind  Ashwini Angadi has become source for blind people , if Beno  Zephine becomes IFS Officer, can it be impossible to make clean India when a majority of Indians are youth? No Never!

 

We are very keen in imitating the life style of Westerners but have forgotten in the field of cleanliness. In Finland there is a separate arrangement to collect cigarates' smoke ash in a small bag. In America people while taking their pet-dogs for walking carry plastic bags with them to avoid  their pet-dogs' open defecation and put in separate dustbin but in India people take pet dogs for walking only for the sake of open defecation.

In Singapore people grow trees beside latrines but in India the bottom of the tree itself has become urinals. Bus-windows have become basin to spit out,to omit. Because of these reasons the dream of cleanliness has not yet come true but we can easily overcome such things if we change our mindset.

Cleanliness is next to godliness. Cleanliness is health and happiness. Such thoughts should be inculcated among children in their life in the beginning itself. Children should be informed regarding E-waste. Cleanliness-lesson should begin from home itself.

Who does not know Tirupati Timmappa? The sweet Tirupati Laddu has become very famous. Though lakhs and lakhs of people visit there daily, the love of environment, the use of solar, and cleanliness in Tirupati is amazing. If anyone says Swachch Bharat is a mere dream, do they think  Tirupati is in America? People in Tirupati aren't Indians ?

Zoo in Mysore is Indian clean and green Zoo. Whole world knows about it. A few years back in Mysore Zoo plastic bottles were thrown here and there. So a plan was undertaken by the organizer in the zoo. When they sold plastic  water bottles they charged 10 rupees extra and a sticker was attached to the bottle.  I f the customer gave back the bottle they would get 10 rupees in return, even members in the zoo would get 10 rupees if  they gave back the bottles.
This plan worked out well and that resulted in cleanliness in zoo. If the similar plan is followed while selling things like chips-packets, chocolate and so on cleanliness can maintain at a greater level.

Swachch Bharat Abhiyana needs hard and honest work. Nowadays we see catching brooms in hand and facing for clicking photos and afterwards throwing the brooms there only- such act will never fulfil the dream of cleanliness.

  Of course some of the youth organizations, self-service organizations have done the work at the most. A few of them are doing selfless service to maintain cleanliness. If more and more people change their mindset towards cleanliness and join their hands, cleanliness can be possible we can make clean and green India.

                                                Indu Naik

 

 

Last salam to APJ Abdul Kalam  

 

It was Monday, 27th July, evening time. I was in prayer room at home singing in a low-voice my daily prayer song almost completed. My son Puneet was in outside sit- out working in his lap-top, catching his cell-phone in his left-hand  reading the message  "Mom Dr APJ Abdul Kalam was collapsed while delivering a lecture in IIM Shillong" it seems friends are sending the message- he said. I was stunned. Within a few minutes he again uttered "Mom Dr Abdul Kalam passed away" it seems. Really it was a shocking news.

 

I loved to read the books written by Abdul Kalam. My daughter Pooja made a mini library at home. She has a large collection of books, that includes the books written by Abdul Kalam.

When I went Bangalore to my sister's house my nephew Amrit had given me a book and had told me" see aunty you  can make use of this book as you are in teaching line". The book he gave me was "Wings of Fire" written by Abdul Kalam that depicts Kalam's inspiring life story.

 That time I was teaching PU students. I had kept that book in my book locker in staff-room and read it during free period whenever I found time, quoted his inspiring sayings, quatations incidentally in my classes.

 

_" Great dreams of great dreamers are always transcended. Dream is not which you see while sleeping, it is something that does not let you sleep"

_" If you fail, never give up because F.A.I.L. means
'First Attempt In Learning"
End is not the end, in fact E.N.D. means "Effort Never Dies"
If you get No as an answer, remember N. O. means "Next Opportunity" So let's be positive.

In this way Dr. Kalam has inspired millions. I read Dr. Kalam loved his students at the most. Truly his end came when he was in  the midst of students. That's what he dreamed and his dream has come true.

In the last week of  August a parent had come to me to seek my help. He wanted a speech for his daughter studying in 10th std. about the Role of our former President Dr. APJ Abdul Kalam in Nation Building. I could n't reject his plea.

 To prepare speech I sat day and night, collected a lot of details, information from different sources -collecting, deleting, editing and finally prepared a speech rather a good and interesting one.

That  time I really came to know about Dr. Abdul Kalam -his early childhood, as a missile man ,as the President- his contributions to India's Space and Defence Programs. My effort was not in vain as I came to know later that the girl bagged 1st prize in Speech Competition. Of course , it's a different matter.

But I felt extremely happy as I read many books, news-papers and journals while preparing speech that made me to know the fascinating facts and interesting rare stories about Abdul Kalam that raised the respect I had for this legend. I end up with a big salam to Dr. Abdul Kalam.

                                               Indu Naik



 

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಗುರು ನಮನ

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಗುರುವಿಗೆ ನುಡಿ ನಮನ

 

ಇಂದು ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 5  ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚರಣೆ. ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಗುರುಗಳನ್ನು ನೆನೆಯುವ ದಿನ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಲೇಖನ.

 

"ಹುಟ್ಟಿನ ಹಿರಿಮೆಯಾಗಲಿ, ಸಂಪತ್ತಿನ  ಸೊಬಗನ್ನಾಗಲಿ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ನಾನಾಗಿ ಬೆಳೆದೆ ನಾನಾಗಿ ಬಾಳಿದೆ ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ  ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೆಳಕನ್ನು ಕಂಡೆ." ಇದು ಆದರ್ಶ ಶಿಕ್ಷಕ, ಮಹಾನ್ ಮಾನವತಾವಾದಿ, ವಿಶ್ವ-ವಿಖ್ಯಾತ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿ, ಭಾರತದ ಎರಡನೆಯ ರಾಷ್ಟ್ರಾಧ್ಯಕ್ಷ ಡಾ. ಸರ್ವಪಲ್ಲಿ ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ರವರ ನುಡಿಮುತ್ತುಗಳು. 

 

 ಶಿಕ್ಷಕರ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು  ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಶಿಕ್ಷಕರು ಮಾಡಿದ ಕೊಡುಗೆಗೆ ಗೌರವ ಸಂಕೇತವಾಗಿ  ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ರ ಜನ್ಮದಿನೋತ್ಸವವನ್ನು ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚರಣೆಯಾಗಿ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

 

ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಜನ್ಮಕೊಟ್ಟರೆ ಶಿಕ್ಷಕರು ಸುಶಿಕ್ಷಿತ ಜೀವನ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟೊಂದು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾದ ಮಾತು.

 

 

   ನನ್ನದು ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮೂವತ್ತೇಳು ವರ್ಷಗಳ ಸುಧೀರ್ಘ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿ ಈಗ  ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೂ ಶಿಕ್ಷಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ನನ್ನಿಂದ  ಇನ್ನೂ ಮರೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.

ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಮಾಧುರಿ ಇನಾಮ್ಧಾರ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತೊಂದು ನೆನಪಾಯ್ತು. 

 

 "ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ನಾವು ಎಷ್ಟೋ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡ್ತೇವೆ. ಬೇರೆ ಯಾವ ಉದ್ಯೋಗವಾದರೂ ಆ ವೃತಿಯಿಂದ ನಿವೃತ್ತಿ ಆದಾಗ ಅವರ ಉದ್ಯೋಗದ ಪರಿಮಿತಿ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿ ಹಾಗಲ್ಲ. ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿದರೂ ಅವರು ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಶಿಕ್ಷಕರೇ ಆಗಿರ್ತಾರೆ. ಅವರ ಅಧ್ಯಯನ, ಅಧ್ಯಾಪನ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಗುರುವಿಗೆ ಪೂಜ್ಯ ಸ್ಥಾನ ಕೊಟ್ಟದ್ದು." ಎಂದು. ಇದು ಅಕ್ಷರ ಸಹ ಸತ್ಯವಾದ ಮಾತು.

 

ನಾನು ನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿ ಮೂರುವರ್ಷವಾದರೂ ಸೇವಾ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಂತೆ ಚಾಚು ತಪ್ಪದೆ ನನ್ನನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಈಗಲೂ ನನಗೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಕೆಲವು ಪಾಲಕರು ಭಾಷಣ, ಚರ್ಚೆ,ನಿಬಂಧಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲಿ ಬರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನ ಸಹಾಯ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

 

ಹಾಯ್ ಸ್ಕೂಲ್ ಮತ್ತು ಕಾಲೇಜ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ  ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿಕೊಡುವುದು ನನ್ನ ಕೆಲಸವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.

 

ಅದಲ್ಲದೆ ಆರ್. ಐ. ಇ. ದ. ಭಾರತ ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯರು ಡಿಪ್ಲೋಮಾ ಇನ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಮ್ಯುನಿಕೇಷನ್ ಅಸೈನ್ಮೆಂಟ್ ಗೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕು ಎಂದು ತಿಳಿಯದೆ ಇದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬರೆದು ಕೊಡಲು ಹೇಳ್ತಾರೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ನಾನು ಬರೆದು ಕೊಡ್ತೇನೆ.

ಹೊಸ ವಿಷಯ ಇದ್ರೆ ನಾನು ಓದಿ ತಿಳಿದು ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ತೇನೆ.ಇದು ನನ್ನನಿವೃತ್ತಿ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಈ ಕಲಿಯುವ-ಕಲಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸಾಗಿದೆ. 

ಕ್ಷಿಪಣಿ ಮಾನವ ಡಾ. ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ರವರು ಉತ್ಸಾಹಿ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿದ್ದರು. ಸದಾ ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಮೂಹದಲ್ಲಿದ್ದು, ಅವರಿಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಸೆಲೆಯಾಗಿದ್ದರು. ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿ ಪ್ರಿಯರಾದ ಕಲಾಂರವರು ಇಂಡಿಯನ್ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್ಮೆಂಟ್,ಶಿಲ್ಲಾಂಗ್ ನಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೊಡನೆ ಸಂವಾದಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದು ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದರು. ತಮ್ಮ ಕನಸನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಅದೃಷ್ಟವಂತ ಶಿಕ್ಷಕರು. ಇಂತಹ ಮಹಾನ್ ಚೇತನಕ್ಕೆ ನನ್ನ ನಮನಗಳು.

ಸಿಧ್ಧತೆ,ಆದರ್ಶ, ಮಾನವೀಯತೆ, ಗಾಂಭೀರ್ಯ,ಹಾಸ್ಯ ಇಂತಹ ಗುಣಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆದರ್ಶ ಗುರುಗಳಾಗಿ. ಗುರು ಶಿಷ್ಯರ ಸಂಬಂಧ ವೃದ್ಧಿಸಲಿ.ಸರ್ವರಿಗೂ ಶಿಕ್ಷಕ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಶುಭಕಾಮನೆಗಳು.

                           Indu Naik
 

 

 

Who is important in your life?

 

It was the class of psychology. One specialty is that all were married in that class. When madam came to the class, she spoke addressing all the students "Now I will make you play a game through question and answer method. whoever interested come to the stage" Sahana who is ever ready to face the challenges went to the stage first.

 

Madam told , "Sahana you write the names of 30 people who are very intimate to you, on the board"
Sahana thought for a few minutes and wrote the names of 30 people recalling in her mind. When madam asked who they are, she told those are the names of father, mother, husband, son, class-mates and neighbors.

Now what type of questions madam would ask, other students were eager to know. At that time madam asked Sahana to erase 4 names that are not so important in the names-written.

Sahana thought for a while then she rubbed off 4 names of neighbors. Eagerly madam was looking at her and asked her to erase another 4 names. This time Sahana rubbed off the names of her class-mates.
 By that time all the students in the class came to know there would be certain purpose behind madam's question.  They were anxiously looking at the face of Sahana and madam.

At that time madam asked Sahana to remove 4 more names not so important from the  list-written.

Sahana as if guessed it already rubbed off the names of relatives of her husband. Madam continued and told her to remove the names one by one that are not important for her. Sahana did accordingly.

At last 4 names left off.  Sahana found it difficult to erase the names. She controlled herself and then with shivering hand rubbed off the names of parents. While doing it, tears rolled suddenly from her eyes.
Students were very eager to know what would happen further, they were surprisingly looking at the face of Sahana and the teacher.

The' game of removing names' began with amusement at first but now reached crucial stage. All were thinking what instructions would come from madam.

 Madam asked Sahana 'what would you do if  I ask you to remove 1 name out of 2. Last 2 names were left. One was husband's and the other son's.
First of all, that was psychology class . Sahana moaned with groan in her heart of heart. Then She took firm decision and removed the name of her son.
Madam stared at Sahana a moment and told her.

 You removed the names of other people.I did not mind but you removed the names of your parents they gave birth to you, brought up, shaped your future, though so much they did for you, removed their names? You also removed the name of your only son who would be a support in your olden days but you did not erase your husband's name. Is it right on your part?

Then Sahana concluded, "See madam, my parents are old but they are comforted and free now as they have fulfilled their responsibility. They say goodbye to this life in future days earlier than me.

 My son completed his education and he works now. He 'll get married soon and start new life and he too will depart me.
In the path of life through out my husband lives with me, he is part and parcel of my life he depends on me only no one else is there to look after him. I felt for married ones, life-partner is more important than others so I kept up my husband's name without erasing it. 
 As she finished her sayings, all the students stood up with a big clap of applause.

By the way, if you are in Sahana's place how would you react?

(Translated the story which I heard)

                                                     Indu Naik
  

ನನ್ನ ತಂದೆ ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು

ನನ್ನ ತಂದೆ-  ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು

 

ವಿಶ್ವ ಅಪ್ಪಂದಿರ ದಿನದಂದು ನನ್ನ ಮಗ ಮತ್ತು ಮಗಳು ನನ್ನ ಪತಿಗೆ  ಹ್ಯಾಪಿ ಫಾದರ್ಸ್ ಡೇ ಡ್ಯಾಡ್ ಎಂದು ವಿದೇಶದಿಂದ  ಶುಭ ಹಾರೈಸಿದಾಗ, ನನ್ನ ಪತಿಗೆ ಆದ ಆನಂದ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ.ಮುಖದ ತುಂಬಾ ಅವರ ಸಂತಸ ಕಂಡಾಗ, ನನಗೆ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ನೆನಪಾಯ್ತು.
 ಅಂದಿನ ದಿನಕ್ಕೂ ಇಂದಿಗೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಅಜ-ಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅನಿಸಿತು. ಹಾಗೇ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿದಾಗ,ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ನನ್ನ ತಂದೆಯ ನೆನಪು ಹಾಗೆ ಗರಿಗೆದರಿತು.

 

ಕಟ್ಟು-ನಿಟ್ಟಿನ ಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಯಂತಿದ್ದರು ನನ್ನ ತಂದೆ ಶಂಕರ. ಅದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿ-ಮಮತೆಯನ್ನೇ ಧಾರೆ ಎರೆದಿದ್ದರು ನನ್ನತಾಯಿ ಮನೋರಮಾ.

 ಇವರದು ತುಂಬು-ಕುಟುಂಬ. ಆರು ಹೆಣ್ಣು, ಒಂದು ಗಂಡು ಆದರೂ, ಒಬ್ಬನೇ ಗಂಡು ಮಗ ಎಂದು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಸಾಕಿದವರಲ್ಲಾ ನನ್ನ ತಂದೆ. ಏಳೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಂದಿನಿತೂ ತಾರ-ತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಸರಿಸಮಾನರಾಗಿ ಬೆಳಸಿದ್ದರು.
ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರಿಗೂ ಶಕ್ತಿಮೀರಿ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಬೇಕೆಂಬುದೇ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಮಹದಾಸೆಯಾಗಿತ್ತು.
 

ಆಪ್ತರೆಲ್ಲರೂ 'ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಓದಿಸಬೇಡ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಬಿಡು' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾರ ಮಾತನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಕಿವಿಯ ಮೇ ಲೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದೆ ತನ್ನ ಗುರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ್ದರು.

ಶಿಕ್ಷಣ,ಕಾಯಿದೆ,ವ್ಯೆದ್ಯಕೀಯ ಹೀಗೆ ಬೇರೆಬೇರೆ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ  ಏಳೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಅವರವರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲ

ಮಕ್ಕಳೂ ಡಬಲ್ ಡಿಗ್ರಿ ಪಡೆಯುವಂತಾಯ್ತು. ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಭರವಸೆ ಹೊಂದ್ದಿದ್ದರಿಂದ, ಮಕ್ಕಳಾರೂ ಅವರ ಭರವಸೆ ಹುಸಿಗೊಳಿಸಳಿಲ್ಲ.

 

ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿಯಿದ್ದರೂ ಎಂದಿಗೂ ಅದನ್ನು ತೋರಗೊಟ್ಟವರಲ್ಲ ನನ್ನ ತಂದೆ. ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಲ್ ಅಟ್ಯಾಚ್ಮೆಂಟ್ ನಿಂದ ಮಕ್ಕಳು ಹಾಳಾಗಬಾರದು ಎನ್ನುವುದು ಅವರ ನಿಲುವಾಗಿತ್ತು.

 ಸರಕಾರಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳಾದ ನಮಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುವಾಗ ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತಂತೆ.
 ಆಗೆಲ್ಲ ಕಾಗದದಿಂದ ಪಾಕೀಟುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಜೊತೆ ಪಾಕೀಟು ಕೊಟ್ರೆ ಮುಗಿತು ಮಕ್ಕಳ ರಂಪ ಅಲ್ಲಿಗೆ  ನಿಂತು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಬ್ಬಾ! ಅವರಲ್ಲಿಯ ತಾಳ್ಮೆ ಮೆಚ್ಚಬೇಕು.

 ಆಯಿ -ಪಾಕೀಟು ಸಾದಾ-ಸರಳವಾಗಿತ್ತು. ದಾದಾನ ಪಾಕೀಟು ಅಂದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಮಡಿಚಲು ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಹೊರ ಮಡಿಕೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಪಾಕೀಟುಗಳೇ ನಮಗೆ ಆಟಿಕೆಗಳಾಗಿದ್ದವು.
 
ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ಘಟನೆ ನಾನು ಇಂದಿಗೂ ಮರೆತಿಲ್ಲ. ಶಾಲೆಯಿಂದ ಸಾಯಂಕಾಲ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಓದಿಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹಳ ಸಮಯ ಕರೆಂಟ್  ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಅದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಲಾಟೀನು ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಫಳ-ಫಳ ಹೊಳೆಯುವ ಗ್ಲಾಸು ಇತ್ತು.
ಉರಿಯುವ ಲಾಟೀನು ತಂದು ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ವರ್ತುಲಾಕಾರವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಓದಿಕೊಳ್ಳಲು
  ನಮಗೆ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ನಾವು ಓದುವಾಗ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಆ ಲಾಟೀನನ್ನು ನಮ್ಮ ಕಡೆಗೆ ಹೆಚ್ಚುಬೆಳಕು ಬೀರಬೇಕೆಂದು ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.ಅದಕ್ಕೆ ಚಿಕ್ಕ-ಪುಟ್ಟ ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಜಗಳ ಸುರು ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ತಂದೆಯನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆಗ ನನ್ನ ತಂದೆ ಏನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಒಂದು ಸಲ ಆ ಲಾಟೀನನ್ನು ಎತ್ತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.ತಂದೆ ಇಟ್ಟಮೇಲೆ ಮುಗಿತು.ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚುಬೆಳಕು ಇರಲಿ,ಕಡಿಮೆ ಬೆಳಕು ಇರಲಿ ಅಥವಾ ಬೆಳಕು ಇರದೇಇರಲಿ ತುಟಿ ಪಿಟಕ್ ಎನ್ನದೆ ಕುಳಿತು ಓದುತ್ತಿದ್ದೆವು.ತಂದೆ ಎಂದರೆ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅಪಾರವಾದ ಗೌರವವಿತ್ತು.

ಇದಕ್ಕಿಂತ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರವಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಘಟನೆ ಎಂದರೆ ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಬಹಳ ತುಂಟಿಯಾಗಿದ್ದೆನಂತೆ. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮಕ್ಕಳು ಬಹಳ ಸಮಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಸಮಸ್ಯೆ ಉಳಿದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಭಾನುವಾರ ಬಿಡುವಿನ ದಿನ.ನನ್ನ ತಂದೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ವಿರಮಿಸಲು ಹೋಗುವಾಗ, ನನ್ನ ತಾಯಿ ನನ್ನನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ತಂದೆಯ ಜೊತೆ ಇರಲು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆ ಸಮಯದಲ್ಲೆಲ್ಲ ನನ್ನ ತಂದೆ ನನಗೆ "ನಾನು ಮಲಗಿ ಏಳುವವರೆಗೂ ನೀನು ಇಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಕಾಲ ಬಳಿ ಕುಳಿತಿರಬೇಕು ಎದ್ದು ಹೋಗಬಾರ್ದು" ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.ತಂದೆಯ ಮಾತು ನಮಗೆ ವೇದ-ವಾಕ್ಯ ಇದ್ದಂತೆ. ಶಿರಸಾವಹಿಸಿ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಅವರು ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷ ಮಲಗಲಿ,ಇಲ್ಲವೆ ಒಂದು ತಾಸು ಮಲಗಲಿ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ವಿಧೇಯಳಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ.

ತಂದೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತಾಗ ಅವರಿಗೆ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿರ್ತಿತ್ತು. ಅರೆ, ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದಿಯಾ ಮಗಾ, 'ಹೋಗು ಆಡ್ಕೊ ಹೋಗು' ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.

ಬಹುಶಃ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು ನನಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತಾಳ್ಮೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ 'ನಾನಾಯ್ತು, ನನ್ನ ಕೆಲಸವಾಯ್ತು' ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿತು. 

ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕೊಟ್ಟು, ಅವರವರ ಕಾಲಮೇಲೆ ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೌಕರಿಯನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಟ್ಟು, ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಹುಡುಕಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದ,ಸ್ವಾರ್ಥರಹಿತ  ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ತಂದೆ.

ಅವರದು ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ಜೀವನವಾಗಿತ್ತು. ತನಗಾಗಿ ಕೇವಲ ಎರಡು ಜೊತೆ ಉಡುಪು ಮತ್ತು ಪಾದರಕ್ಷೆ ಅಷ್ಟೆ. ಉಳಿದೆಲ್ಲವನ್ನು ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ ಧಾರೆಯೆರೆದ ಮಹಾನ್ ತ್ಯಾಗಿ ನನ್ನ ತಂದೆ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಉತ್ತಮ ನಡವಳಿಕೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ.

ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಇಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆಗೂ ಮೀರಿದ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಗೌರವ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸದ ಬದುಕು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರದಾಗಲು ನನ್ನ ತಂದೆ ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನವೇ ಕಾರಣ.

ಒಬ್ಬ ತಂದೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಸಾಧನೆ ಹೇಗೆ ಮಾಡಿದರು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ನಿಲುಕದು.ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ತಂದೆ ಎಂಬ ಮಾಂತ್ರಿಕ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕೋಟಿಗೊಬ್ಬರು. ಆ ತಂದೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲವಾದರೂ ಅವರ ನೆನಪು ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ನೆಲೆನಿಂತಿದೆ.

                                                           Indu Naik
                              

 

 

 

ಆಹಾ! ಮುಂಗಾರುಮಳೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು

ಆಹಾ!ಮುಂಗಾರುಮಳೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು!!

 

           
        ವರ್ಷ ಪೂರ್ತಿ ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬೀಳ್ತಾ ಇದ್ರೂ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಳೆ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು ಈ ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ. ಮಳೆ ಮಳೆ ಮಳೆ ತಂತು ಜೀವ ಕಳೆ.ಮುಂಗಾರಿನ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಸಡಗರದಿಂದ ಎದುರುಗೊಳ್ಳಲು ಜೀವರಾಶಿ ಕಾತರಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅನುಭವವೇ ರೋಮಾಂಚಕ.ಅದರಲ್ಲೂ ಈ ಅನುಭವ ಗ್ರಾಮಾಂತರ ಪ್ರದೇಶದವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಹು.

ಮೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕೊತ-ಕೊತ ಕುದಿಯುವ ಸುಡು-ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಧರೆಗೆ ತಂಪನೆಯ ಆಹ್ಲಾದತೆ ನೀಡುವ ಕಾಲ.ಬಿಸಿಲಿನ ಧಗೆಯಿಂದ ಯಾವಾಗ ಮಳೆ ಭೂಮಿ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತದೆಯೋ, ಯಾವಾಗ ಜಲವನ್ನೆಲ್ಲ ಹೀರಿಕೊಂಡೇನೋ ಎಂದು ಕಾದನೆಲ ಇದಿರು ನೋಡುವ ಕಾಲ.

ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮೊದಲ ಮಳೆ ಹನಿ ಜೀವ-ರಾಶಿಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆಗೆ ನಾಂದಿ.ಮಳೆಯ ತಂಪಿನಿಂದ ಹಸಿರು ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಸೊಗಸಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಸಸ್ಯ-ಶಾಮಲೆ ನಸು ನಕ್ಕಾಗ ಜೀವ-ಜಾಲ ಸಡಗರದಿಂದ ಮೈಚಾಚುವುದು.

 ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆ ಚುರುಕುಗೊಳ್ಳುವುದು, ಬೆಚ್ಚನೆಯ-ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕ ಹಕ್ಕಿಗಳದು. ಹೀಗೆ ಸಮಸ್ತ ಜೀವ-ಕೋಟಿಗಳಲ್ಲೂ ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಪುಟಿಯುವುದು.

 

ದ.ರಾ. ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳು ಮಳೆಗಾಲದ ಆನಂದವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.

 

"ಬೆಟ್ಟ ತೊಟ್ಟಾವ ಕುತನಿಯ ಅಂಗಿ

ಹಸಿರು ನೋಡ ತಂಗಿ

ಹೊರಟಾವೆಲ್ಲೋ ಜಂಗಿ

ಜಾತ್ರೆಗೇನೋ ನೆರೆದದ ಇಲ್ಲೇ ತಾನು".

 

ಪ್ರತಿ ಮಳೆಗಾಲ ಬಂದಾಗಲೂ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಬಾಲ್ಯ.ಮಗಳು ಪೂಜಾ,ಮಗ ಪುನೀತ ಚಿಕ್ಕವರಾಗಿದ್ದಾಗ, ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯಂಗಳದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಗದದ ದೋಣಿ ಬಿಟ್ಟು ಯಾರ ದೋಣಿ ಬಹು ದೂರ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪೈಪೋಟಿ ಮಾಡಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ಇನ್ನೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ.

ಆಗ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಅನೇಕ ಶಿಶುಗೀತೆ(ನರ್ಸರಿ ರೈಮ್)ಕಲಿಸಿದ್ದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಶಿಶುಗೀತೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಾಭಿನಯದೊಂದಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.

 

ಮಳೆ ಮಾಮಾ ಬಂದ, ಮಳೆಹೂವ ತಂದ

ಗಾಳಿಮಾಮಾನ ಜೊತೆಗೆ

ತಂಪನ್ನೆಲ್ಲ ತಂದ

ಚಳಿಯಪ್ಪೋ ಚಳಿ, ಚಳಿಯಮ್ಮೋ ಚಳಿ

ಶಾಲ್ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ, ದುಪ್ಪಡಿ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ,

ಮಮ್ಮಿ ಸೀರೆ ಹೊದ್ಕೊಂಡೆ 

ಚಳಿ ಹೋಗ್ಲೇ ಇಲ್ಲಾ

ಏನ್ಮಾಡ್ದೆ ಗೊತ್ತಾ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ

ಒಂದ್ ಲೋಟಾ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡ್ದೆ

ಚಳಿ ಹೋಗ್ ಬಿಡ್ತು.

 

ಅದ್ರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಮಗ ಪುನೀತ ಸಾಭಿನಯ ಮಾಡುವಾಗ..."ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ, ಒಂದ್ ಲೋಟಾ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡ್ದೆ" ಎನ್ನುವ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ, 'ನಿಲ್ಲು ಮಮ್ಮಿ ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ, ಅಂತ ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಮುಂದಿನದನ್ನು ಹಾಡ್ತಿದ್ದ.

ಇದನ್ನು ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನಪತಿ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ನೆನೆಪಿಸಿ ಕೊಂಡು ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದುಂಟು. ಈಗ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿದರೆ ಖುಷಿಪಡ್ತಾರೆ.

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದ ನೀಡುವ, ಹೊಸ ಸಾಧನೆಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ನೀಡುವ ಮಳೆಗಾಲವಿದು. ಕವಿ ಜಿ. ಎಸ್. ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪರವರು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳು ಇಂತಿವೆ.




ಮುಂಗಾರಿನ ಅಭಿಷೇಕಕೆ
ಮಿದುವಾಯಿತು ನೆಲವು
ಧಗೆ ಆರಿದ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ
ಪುಟಿದೆದ್ದಿತು ಚೆಲುವು
ಭರವಸೆಗಳ ಹೊಲಗಳಲ್ಲಿ
ನೇಗಿಲ ಗೆರೆ ಕವನ
ಶ್ರಾವಣದಲ್ಲಿ ತೆನೆದೂಗುವ
ಜೀವನೋತ್ಸವ ಗಾನ

ಋತುಮಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾಗುವ ಬೆರಗು ಗಳನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬ ನೋಡಿ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯನ್ನು ಆನಂದಿಸಿ.


                                          Indu Naik









 

Family Bond

Family Bond

 

                          'Blood is thicker than water'

The very statement  reminds me the  bond of members in a family.

 It implies the fact that family relationships are stronger and more important than other kind of relationship such as being friends.

 

When I think of it, I feel water evaporates without leaving a mark where as blood leaves a stain, likewise family ties or bonds and loyalties are the strongest and most important ones.

 

If relationship is such a strong bond, how come so many families hate each other?

 In modern days relationship has become strained it's because we craze for materialism.

 

Today we reached a stage, where instead of humans , we have made material belongings and social status as our companions. We are gradually getting transformed into machines with no hearts, feelings or emotions.

 Relationships never die a natural death. They are murdered by ego, attitude and ignorance.

 

 It's ironical that through out our life we struggle hard to maintain our relationships and yet we cannot achieve balance in our relations whether it is personal or professional.

 

All bonds are built on trust, without it we cannot achieve anything. If we lose trust it causes suspicion, anger, enmity and separation.

 

 

 At this time I think of one such case. One of my friend's daughter Akshara by name, good looking, got married with a man Akash a handsome guy ten years ago.

Both have come from good family background and job-holders too. It was an arranged marriage conducted in a grand way very expensive, spent nearly twenty lakhs. She became mother of a baby girl and were happy leading a good life. 

 

Hardly one and half an year over all of sudden what happened to them  nobody knows. It was  a shocking news for us. Akshara came back to mother's house started living there with her kid.

 

 When neighbors and others asked about it, they      just ignored giving lame excuses no genuine reason.

I knew them very well. After their marriage, they had come home 3-4 times, I had invited them for lunch and sent with lovely gifts also, with that lenience  when I asked her what is the reason for their separation, she said there was no such solid reason.

Occasionally I tried to convince her that mother's house is not permanent and she has to think of the future of her kid but she totally objected my views.

  She told me, 'it was not like your days. A lot of things have been changed now drastically. I don't want to lead life with him and I can manage my life single-handed'.

  By the way of her talking, I understood their separation is only because of their Ego-clashes.

Her mother also added that her daughter had proposals of doctors and engineers but she selected this fellow who never helped her daughter in cooking.  

When mother started speaking in support of her daughter, I realized, it's better to close the matter there only and all my efforts were  in vain.

We blame to opposite party in case of a failed relationship, because nobody would ever take responsibility on the self.

This is not only the case of my friend's daughter, thousands of cases like this daily we hear.

I regret 'what is the use of conducting such marriages with great pomp and show?' 'De we call such one a married life?'.

Marriage does not guarantee husband and wife will be together for ever, it's only paper. It takes love,trust, understanding, friendship and faith in your relationship to make it last.

Hence don't be heavy minded. Have an easy and co-operative nature towards everyone. It helps us to be flexible and humble and that creates harmonious relationship.

 
 We should not forget that a real relationship has trust, faith, tears, fights, pain, arguments, patience, secrets, jealousy and over all love.

                           Indu Naik

 

Mother's love in abundance

Mother's love in abundance

 

My mother is no more but her memories with me is like an in exhaustible wealth. When I look back at the memories of my childhood, a strong image that comes to my mind is that of my mother's loving concern and her benignant smile which only a mother could give- a smile that wiped away the traces of my ordeals . I can understand her concern now as I am in old age being mother of my elderly children.

 

When I was often sick with head-ache I remember my mother's hand gently massaging my fore-head, with in no time, I could get-well by her magical hands. I never forget the comfort of my mother's hand. Now long years passed but the memories of my mother's hands are still lingered in my mind.

 

I often wish she were with me to pat my head in the midst of  my anxiety and tension to get rid of  loneliness and boredom of my tough days and cast away all the fears of my life.

 

My mother's love, her self-confidence and indomitable spirit have indeed, carried me through many moments in life.

 

My mother was truly loved by all her seven children and family members. Her love was in such abundance no child of hers ever felt the dearth.

 

she faced  many emotional battles with much pain and gain in her life of journey but she was delivered out of all her sufferings by the grace of God

 

Today she may not be with me but her memories  are evergreen and ever-lasting. I never forget the hand that rocked my cradle.

 

                                                  Indu Naik

ಅಮ್ಮ-ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಖಜಾನೆ

ಅಮ್ಮ- ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಖಜಾನೆ

 

                ನನ್ನ ತಾಯಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲ. ಈಗ ಅವಳು ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಖಜಾನೆ ಮಾತ್ರ. ಈ ತಾಯಿಯ ನೆನಪು ಮೊಗೆದಷ್ಟು ಬಗೆದಷ್ಟು ಖರ್ಚಾಗದ ಖಜಾನೆ. ನಾನು ನನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ನೆನೆದಾಗ ಸಹಜವಾದ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲೇಳುತ್ತದೆ. 'ಈ ಅಮ್ಮನಿಗಿಂತ ಬೇರೆ ದೇವರಿದ್ದಾರೇಯೇ?'. ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.

 

       'ವಿಶ್ವ ಅಮ್ಮನ ದಿನ'ದಂದು ನನ್ನ ತಮ್ಮ ವಾಟ್ಸ ಆಪ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೆಸೇಜ್ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದ. "ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನೆಯಲ್ಲೂ ದೇವರು ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ದೇವರು ಅಮ್ಮನನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ದ್ದಾನೆ" ಎಂದು. ಇದು ಅಕ್ಷರ ಸಹ ನಿಜವಾದ ಮಾತು ಅಲ್ವಾ?

 

        ಅಮ್ಮ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳು--ಅಮ್ಮ,ಅವ್ವ, ಆಯಿ, ಮಮ್ಮಿ, ಮೊಮ್ ಹೀಗೆ ಬೇರೆಬೇರೆ ಆಗಿರಬಹುದು ಆದರೆ ಆ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಅನುಭವ ಅಲೌಕಿಕವಾದದ್ದು.

 

                ಸದಾ ನಮ್ಮೆದುರಿಗೇ ಇದ್ದು ಮಾತನಾಡುವ, ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸುವ, ಈ   ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಸಾಕಾರ ರೂಪವಾಗಿ ತಾಯಿ ಇದ್ದಾಳೆ. ಭೂಮಿಯಷ್ಟೇ ಸಹನೆ -ವುಳ್ಳವಳು. ಆ ತಾಯಿಯಷ್ಟು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ನೋವಾದಾಗಲೆಲ್ಲ 'ಅಮ್ಮ' ಎನ್ನುವ ಶಬ್ದ ನಮ್ಮರಿವಿಲ್ಲದೇ ನಮ್ಮಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತದೆ ಅದಕ್ಕೆ ತಾಯಿಯ ಕರುಳು ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಹುಟ್ಟಿಬಂದ ಕಾರಣವೇ ಆಗಿದೆ.

 

                 ಅಂದೊಂದು ದಿನ   ಚೀನಿ ಭಾಷೆಯ ಅತಿ ಚಿಕ್ಕ ಕಥೆ ಓದಿದಾಗ ನನಗೆ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬಂದಿತ್ತು. " ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟವರನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ತನ್ನತಾಯಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಎರಡು ಕೈ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಹೃದಯವನ್ನು ಹಿಡಿದು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಹೋಗುವಾಗ ಕಲ್ಲಿಗೆ ಕಾಲು ತಡವರಿಸಿ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ, ತಕ್ಷಣವೇ ತಾಯಿಯ ಹೃದಯ ಕೇಳುತ್ತದೆ. 'ಮಗನೆ, ಕಾಳಜಿ ಪೆಟ್ಟಾಯಿತೇ?' ಎಂದು.

 

ಇದು ನಂಬಲರ್ಹವಾದ  ಕಥೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಆದರೂ ಅದರಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ ಆ ತಾಯಿ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಲಾದೀತೇ? ಹಾಗಾಗಿ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿ ಸಂಜೀವಿನಿಯಂತೆ.

 

     'ಜನನಿ ಜನ್ಮಭುಮಿಶ್ಚ್ ಸ್ವರ್ಗಾದಪಿ ಗರಿಯಸೆ" ಜನನಿ ಮತ್ತು ಜನ್ಮಭೂಮಿ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮೇಲು ಎನ್ನುವುದು ಜಗಜ್ಜಾಹಿರವಾದದ್ದು.

'ಕಟ್ಟು-ನಿಟ್ಟಿನ ಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಯಂತಿದ್ದ ತಂದೆ ಶಂಕರ,
ಪ್ರೀತಿ ಮಮತೆಯನ್ನೇ ಧಾರೆ ಎರೆದ ತಾಯಿ ಮನೋರಮ
ಆರು ಹೆಣ್ಣು-ಒಂದು ಗಂಡು ಇವರ ತುಂಬು ಕುಟುಂಬ
ಬೆಳೆಸಿದರೆಲ್ಲರ ಮೇಲೆ ಹರಿಸಿ ತಮ್ಮ ಸಮಾನ ಬಿಂಬ.'

  ಈ ಒಂದು ನುಡಿ ಸಾಕು ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ತಾಯಿ ಒಂದಿನಿತು ಬೇಧವೆಣಿಸದೆ ಸರಿ-ಸಮಾನರಾಗಿ ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರು ಎಂದು.

 

    ನನ್ನ ತಾಯಿ ನಮಗೆಲ್ಲ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟು, ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿ, ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಸಿ, ಅವರವರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬೆಳೆಸಿ, ನಮ್ಮ  ಶ್ರೇಯಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಶ್ರಮವಹಿಸಿ ತನ್ನಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದವಳು. ಅವಳ ಸರಿಸಮಾನ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಆ ತಾಯಿಯ ಋಣ ತಿರಿಸಲಸಾಧ್ಯ.

 

   "ವಿಶ್ವ ಅಮ್ಮನ ದಿನ" ದ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿ ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಸಿಹಿ ನೆನಪಿನ ಬುತ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರ ಬಂದ ಕೆಲವೇಕೆಲವು ವಾಕ್ಯಗಳಿವು.

 

  ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿ ದೊರೆಯಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

                       

                                  Indu Naik

 

 

 

Kumta - Onion-a special kind

Kumta-Onion- a special kind

 

 

Every year my children from

 abroad remind me to buy onions either in the month of March, April or May. They call those oni0ns specially "Kumta Onions" known for typical taste and colour. We get such onions mostly in Alvekodi or V annalli in Kumta.

 

Heaps and heaps of  bunches of onions pink purple and white color are seen in the temporary sheds at a distance on either sides of main road ready for sale that attracts public attention.

 

People moving up and down are attracted by these onions they stop their vehicles and buy how much they want. We see such lovable and attractive scene in Kumta during these months. My brother comes from Ankola and buys a lot of onions for him and sends to others at different places.

Kumta is known for cultivating sweet flavored onions.my children identify it as 'kumta onion'. It is called 'sweet onion', 'salad onion'. My children like it for raw-consumption. It is best suited for salads, sandwitches and 'vegetable raita'.
It is very tastey when it is cooked with shell-fish like prawns or 'balachu' when my children were here they liked very much to eat such preparation. They never forgot 'balachina sukka' with chapathi that's
 mouth-watering , munching feeling happy, dancing on one leg which was common scene  when they were here.

Every year my husband takes me by his car, we both go to Alvekodi or Vannalli to buy onions. Traditionally onions are stored in hanging bunches and they can be preserved upto many months together.

Onion- vender says that loose, sandy coastal soil of Kumta is good for growing onions. Such sweet onions are grown in small patches in fields but not much attention is given to onion growers. I f they are provided good facilities they can cultivate in plenty.

Anyway its flavor is unique. If once you taste it you'll be fascinated.



                          Indu naik






 

Earthquake---the monster disaster

Earthquake-the monster disaster

 

All around the world natural calamities like earthquakes, hurricanes, volcanoes are waiting to strike like a  time bomb to explode and one such violent disaster took place in Nepal last Saturday.

It's a natural calamity. How furious and terrific it was, not only me, the whole globe is aware of that for non-stop news have been published and telecasted day-to-day happenings, deaths, reliefs, survivors  likewise a lot and lot of in-formations  regarding our neighboring country- these days.

The country has been devastated  by quake and in this hour of calamity rescue, relief and rehabilitation has become a logistical nightmare. 

 It is really heart rendering to know that thousands and thousands of people died and a great no. of people are out in the air, became homeless, no roof over their heads, lakhs were injured and caused heavy damage, sought international aids.

Even our country has stretched hand forward to help and relief might be pouring in from across the globe but rebuilding the country may be an uphill task.

I burst into tears when I read touching stories from quake epicenter..."Father just buried, mother just buried, sister just buried, we have no shelter, no food and all the bodies are scattered around.."  these were the painful screaming of survivors.

"..There is nothing left to go back to, everything destroyed, everything was moving and smashed apart.."
"..Before earthquake, there were 150 houses in the village now the village is not seen and there is nothing left.." 

"Most of the victims are still buried under debris, those rescued scramble for food" 
Despairingly,  people moaned with groan.

When I read these with a torturing feeling, I voiced myself, "Oh my God, is there any other hell than this?"
"How can they be consoled"?

God only should bless them with firm inner strength and indomitable spirit.

I am amazed to know about the survivors in the disaster.
 " A miraculous pullout of a 15year old boy alive of a rumble of seven story-building or a four year old baby was pulled out alive "

 When numerous death took place, how come these survivors escaped from the merciless hands of "Death" ?
If anybody asks such query to people like me in mass, we simply stand stupefied or else slowly nod our heads from left to right, breathing-puffing like pulling lower-lip slowly forward wearing an awkward position of our face, showing empty-minded that's meaningless!

If we ask bit intelligent people, they say 'it's a matter of luck'

If we ask so-called learned people , they begin the 'Karma-philosophy' with their stress of Ego and Anger which never be understood.

Anyway it's a mystery of Nature that cannot be predicted.  Nature is our mother.  If  mother nature gets angry, all become helpless. No one could standstill. Nothing can be done to stop Nature's fury.

It's true ! the real care for our environmental problem, is to understand that it's our prime duty to work to salvage mother Nature.


                             Indu Naik




 

Akshaya Thritiya

Akshaya Thritiya, an auspicious day

 

This year Akshaya Thritiya falls on April 21st, that is  on tomorrow. I wish you all well in advance let the festival bring you prosperity and joy.

 

It is celebrated by Hindus across the country. It is believed that it is an auspicious day as it's the birthday of Lord Parusharama, the sixth incarnation of Lord Vishnu.

 

'Akshaya' means one that never diminishes, that's inexhaustible. There are several mythological legends which stress the day being fruitful and prominent. On this day Kubera, the banker in heavan was blessed by Lakshmi, the Goddess of wealth. Kubera has an inexhaustible supply his wealth never decreases.

Sacred river Ganga is said to have descended onto the earth from heaven. Pandavas got unlimited supply of food from the Akshya Patra, and Sudhama was said to have been blessed by Lord Krishna-all happened on this day, that is what I had read.

 

 

 People specially buy gold, one gram at least, as it is the ultimate symbol of wealth and prosperity, hoping that it keeps multiplying in their household.

 

 

 

 Vehicles, home appliances- TV, refrigerators, washing-machines cars and other valuables are bought on this day. Shops and dealers fascinate the customers with attractive offers and discounts.

 

'Charity begins at home' as we say, it is one of the part of this festive. some of the items  donated, feeding the poor are other activities carried out by the people. Hence Akshya Thritiya is a good day for good deeds. Happy Akshaya Thritiya!

 

 

                    Indu Naik

ಹಣ

ಹಣ

ವಿದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಮಗಳು ವಾಟ್ಸ್ಆಪ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೆಸೇಜ್ ಕಳಿಸಿದ್ದಳು. "ಹಣ ಉಪ್ಪು ಇದ್ದಂತೆ. ಕಡಿಮೆ ತಿಂದರೆ ರುಚಿ, ಹೆಚ್ಚು ತಿಂದರೆ ದಾಹ " ಎಂದು.
ಅದನ್ನು ಓದಿದಾಗ ಎಂತಹ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾದ ಮಾತಿದು ಎನ್ನಿಸಿತ್ತು.

ಆಗ ತಾನೆ ನಾನು ನನ್ನ ಪತಿ ಊಟವಾದ ಬಳಿಕ ಆಪ್ತರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೆವು.ಆದ್ದರಿಂದ ಸಮಯ ಹಾಳು ಮಾಡದೆ ನೇರ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಸುರು ಮಾಡಿದೆ.
ಅಭ್ಯಾಸದ ಬಲದಿಂದ ನನ್ನ ಕೈ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಗಳು ಕಳಿಸಿದ ಮೆಸೇಜ್ ಗುಂಯ್ ಗುಡುತ್ತಿತ್ತು.

ಹೌದಲ್ಲ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಣ ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯ. ಹಣವಿಲ್ಲದ ಬಾಳು ಊಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.  ದಿನದ ಆರಂಭವಾಗುವುದು ಹಣದಿಂದಲೇ, ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದು ಹಣದಿಂದಲೇ. ಹಣ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಬೇಕು. ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯ ಖರೀದಿಸಲು, ಮನೆಕಟ್ಟಲು, ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯಲು, ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ, ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಹೀಗೆ ನಿತ್ಯ-ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಅವಶ್ಯಕತೆ ಪೂರೈಸಲು ಹಣ ಬೇಕೇ ಬೇಕು.

"ಹಣ ಎಂದರೆ ಹೆಣವೂ ಬಾಯಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ" ,"ದುಡ್ಡೇ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ" ಎನ್ನುವುದೆಲ್ಲಾ ಹಳೆಯ ಗಾದೆಮಾತು. ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿರಲಿ, ಹಿತೈಷಿಗಳಿರಲಿ,ಆಪ್ತರಿರಲಿ, ಅಥವಾ ಇನ್ನ್ಯಾರೆ ಇರಲಿ  ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಅರಿತು ಬಾಳಲು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಬೆರೆತು ಬಾಳಲು ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಣ ಇರಬೇಕು. "ಹಣ ಇಲ್ಲದವ ತೃಣಕ್ಕೆ ಸಮಾನ" ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅನುಭವದ ಮಾತು.


ಜಗತ್ತು ನಡೆಯುವುದೇ ಹಣದಿಂದ. ಮನುಷ್ಯನ ಬಣ್ಣ-ಬುಧ್ಧಿ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗುವುದು ಹಣದಿಂದ.
ಹಣವಿಲ್ಲದೆ ವ್ಯವಹಾರವಿಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ ಇದ್ದರೆ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟ ದೇವರ ನೇರ ದರ್ಶನ ಮಾಡಬಹುದು ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕಾಯಬೇಕಂತಿಲ್ಲ.

ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಹಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ದುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಸಂತೋಷಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ದಿನ-ನಿತ್ಯ ಕಛೇರಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸಂಘ-ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ, 8-10 ತಾಸು ದುಡಿಯುವ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ ಹಣವನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು. ಬ್ಯಾಂಕ್ ನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಖಾತೆ ಖಾಲಿಯಾಗಿಲ್ಲ, ಖಾತೆಯಲ್ಲಿ ಹಣವಿದೆ ಎಂದಾಗ ನಾವೆಷ್ಟು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರ್ತೇವೆ, ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ಇರ್ತೇವೆ.

ಹಣದ ಭ್ರಾಂತಿ ಅಂತಹದ್ದು. ಹಣವಿದ್ದರೆ ಜೀವನ ಸ್ವರ್ಗ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಇನ್ನೊಂದು ಕ್ಷಣ ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ಹಣವೇ ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದೆ.

ಹಣ ನಮಗೆ ದೊಡ್ಡ-ಸುಂದರ ಮನೆ ಕೊಡಬಹುದು ಆದರೆ ಮನಶ್ಯಾಂತಿ ಅಲ್ಲ. ರುಚಿಕಟ್ಟಾದ ಆಹಾರ, ದುಬಾರಿ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಬಹುದು ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಆರೋಗ್ಯ ಅಲ್ಲ.

ಹಣ ನಮಗೆ ಉತ್ತಮ ರಕ್ಷಣೆ ಕೊಡಬಹುದು ಆದರೆ ಭದ್ರತೆ ಅಲ್ಲ. ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದ ಹಾಸಿಗೆ ಕೊಡಬಹುದು ಆದರೆ ಗಾಢ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲ. ಹಣ ರೋಗಿಗೆ ರಕ್ತ ಕೊಡಬಹುದು ಆದರೆ ಜೀವ ಅಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ  ಹಣದ ನಿಯಮಿತ ಬಳಕೆ ಬೇಕು.
ಹಣದ ಗುಲಾಮರಾಗಬಾರದು. ಹಣದ ಹಪಾಹಪಿ ಬೇಡ.


ಹಣ ಕ್ಷಣಿಕ. ಮನುಷ್ಯನ ಉಳಿವಿಗೆ ಹಣ ಬೇಕು ಆದರೆ  ಅದರಿಂದ ಮಾನಸಿಕ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಹಣ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸರ್ವಸ್ವವೂ ಅಲ್ಲ.

ಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಗಾಢವಾಗಿ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾದ ಉನ್ನತ ವಿಚಾರ  ಬರುತ್ತಿತ್ತೇನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಅಡುಗೆ ಮುಗಿದು ಸಮಯವಾದ್ದರಿಂದ ಬಡಿಸಲು ಅಣಿಯಾದೆ.
  
                                                  
                                                             Indu Naik



(ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಸ ವಿಚಾರ ನಿಮಗೆ ಬಂದರೆ ನನ್ನ ಕಾಮೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಬರೆಯಿರಿ.)